„Pasjodzielenie” czyli cykl warsztatów inspirowanych sąsiedzkimi działaniami i pasjami, które mogą dostarczyć cennej wiedzy i umiejętności. Wzajemnie możemy się inspirować, czerpać z życia innych ludzi, ucząc się przy tym nowych rzeczy. Każde spotkanie, szczególnie mieszkających „po sąsiedzku” osób może stać się cenną lekcją i ciekawym doświadczeniem. Zaproszone osoby z sąsiedztwa podzielą się swoimi pasjami i opowiedzą swoją historię, stając się dla uczestników warsztatów źródłem inspiracji.
Luiza Krolczuk – pracownia twórcza „Po kądzieli”
„Przędzenie jest moją rodzinną tradycją opartą na dziesiątkach lat doświadczenia przekazywanego z pokolenia na pokolenie.
Kiedy byłam dzieckiem, moi rodzice, wtedy młodzi i dynamiczni ludzie, postanowili przeprowadzić się z miasta na wieś i zająć hodowlą owiec. W szczytowym momencie stado liczyło czterdzieści sztuk. Co roku owce były strzyżone, ich runo rodzice oddawali do sprawnie wtedy działających punktów gręplarskich, a następnie moja Mama przędła wełnę na kołowrotku. Myślę, że można stwierdzić, że spod jej palców wyszły kilometry przędzy. Rad udzielała jej moja Babcia, doświadczona w przędzeniu wełny i lnu.
Pewnego grudniowego dnia 2022 roku ja i moja Mama postanowiłyśmy podzielić się tą umiejętnością, a właściwie wydobyć ją z genów innych kobiet, ale również i mężczyzn, ponieważ każdy nosi w sobie tę umiejętność, na pewno. Wyszłyśmy z przekonania, że kobiety w poprzednich pokoleniach każdej rodziny przędły. Zbierały się wieczorami i przy wspólnej pracy dawały sobie wzajemne, powszednie kobiece wsparcie. Albo po prostu milczały, oddając się medytacjom przy równomiernym stukocie kołowrotka.
Z końcem stycznia 2023 roku wystartowałyśmy z pierwszymi warsztatami, które otworzyły cykl ispirujących spotkań ze wspaniałymi uczestniczkami. Kulminacją działań z pierwszego półrocza stały się warsztaty na Mazurach, zorganizowane przy wsparciu lokalnych hodowczyń alpak.
Te pół roku spotkań przy kołowrotkach okazało się być również moim pożegnaniem z moją Mamą, która niespodziewanie, po ciężkiej chorobie, odeszła, pozostawiając mi i moim córkom umiejętność bezcenną i jedyną. Zamierzam nadal dzielić się nią z innymi, kultywując tradycje i propagując bliski kontakt z tym co naturalne, wyciszające i z wszech miar pożyteczne”
